Η κα. Άννα Δερέκα πήρε μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη από τον πρόεδρο του Συλλόγου Προστασίας Περιβάλλοντος Ιωαννίνων κ. Αριστείδη Σωτηριάδη στο Δημοτικό Ραδιόφωνο , η οποία δημοσιεύθηκε σε τρεις συνέχειες στην εφημερίδα Νέοι Αγώνες στις 5, 6-7 και 11 Ιουνίου.
Όλη τη συνέντευξη μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά στους παρακάτω συνδέσμους.
Α’ Μέρος
«Τα χρήματα τα οποία έχει δώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση για την προστασία της λίμνης, χρησιμοποιήθηκαν για την καταστροφή της»
Β’ Μέρος
«Από το 1976 που ιδρύσαμε τον Σύλλογο Προστασίας Περιβάλλοντος, αγωνιζόμαστε σε βάρος της προσωπικής μας ζωής»
Γ’ Μέρος
«Με τα αναχώματα γύρω γύρω, η λίμνη μας είναι τεχνητή. Αγωνιζόμαστε να λειτουργήσει ως οικοσύστημα»
Ακολουθούν χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Α’ Μέρος
«Συνεπώς τα αναχώματα δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Θα πρέπει να καταστραφούν και απομακρυνθούν.
Διότι τα αναχώματα αυτά, στέρησαν την επικοινωνία της λίμνης. Το ένα που είναι εκτάσεως δυόμισι περίπου χιλιομέτρων στην περιοχή της Αμφιθέας, στέρησαν την επικοινωνία της λίμνης με τις πηγές του Μιτσικελίου, οι οποίες είναι αμφίδρομες πηγές. Η επικοινωνία είναι αμφίδρομη. Διότι τα νερά πότε μπαίνουν στον υπόγειο ορίζοντα του βουνού και πότε έρχονται μέσα στη λίμνη. Στην περιοχή δε, που είναι το άλλο ανάχωμα, Ανατολής – Κατσικάς, απέκοψε την επικοινωνία της λίμνης με το τεράστιο υδροβιότοπο, ο οποίος είναι περίπου τρεισήμισι χιλιάδες στρέμματα και στέρησε τη δυνατότητα αυτοκαθαρισμού της λίμνης. Γιατί εκεί πέρα γινόταν, λόγω του ότι είναι στο νότιο τμήμα της λίμνης, η περιοχή αυτή, όταν φυσούσε ο βοριάς εκεί πέρα γινόταν ο αυτοκαθαρισμός της λίμνης. Αλλά και εκεί πέρα, τα ψάρια γεννούσανε τα αυγά τους, εκεί έβρισκαν την τροφή τους, καθώς και όλα τα πουλιά εκεί πέρα. Όταν λοιπόν έγινε το ανάχωμα καταστράφηκε κατά κάποιο τρόπο ο υδροβιότοπος, δεν λειτουργούσε ο υδροβιότοπος. (…)
Χωρίς να σκεφτεί κάποια πράγματα, η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση πήρε την απόφαση να κατασκευάσει πεζόδρομο – ποδηλατοδρόμο επάνω στο ανάχωμα αυτό της περιοχής Ανατολή – Κατσικά. Το οποίο είναι γύρω στα τριάμισι χιλιόμετρα. Αυτή η ενέργεια δημιουργούσε συνθήκες για παραμονή του αναχώματος, για πάντα. Ενώ το αιτούμενο είναι, το ανάχωμα αυτό να φύγει, ούτως ώστε να αποκατασταθεί η φυσιολογική λειτουργία της λίμνης, σαν οικοσύστημα. Δηλαδή να υπάρχει επικοινωνία της καθ’ αυτού λίμνης με τον υδροβιότοπο. Αυτή η πράξη όμως έγινε και παραβιάζοντας και κάποιες διατάξεις του νόμου. Διότι ο νόμος 2971 του 2001, στο άρθρο 8 λέει, ότι κανένα έργο δεν μπορεί να γίνει στην παραλίμνια περιοχή, εάν προηγουμένως δεν έχει γίνει η οριοθέτηση της λίμνης. Και το έργο αυτό ξεκίνησε να γίνεται πριν ακόμη γίνει η οριοθέτηση στο σημείο αυτό. (…)»
Β’ Μέρος
«Περιμέναμε τουλάχιστον από την Επιτροπή Οριοθέτησης να δεχθεί κάποια πράγματα, που τελικά είδαμε ότι κάτι άλλο συμβαίνει.
Διότι δεν είναι δυνατόν, να ξεκινάει ένα έργο, να γίνεται ο ποδηλατοδρόμος παράνομα, να έρχεται η επιτροπή οριοθέτησης, η οποία και πάλι αποτελείται από υπαλλήλους της Περιφέρειας και της Νομαρχίας. Η επιτροπή λοιπόν έρχεται και βγάζει απόφαση ότι η οριοθέτηση της λίμνης, το όριο της λίμνης, είναι στο ανάχωμα. Και το χειρότερο, έρχονται να δεχτούν ότι και το παλιό όριο της λίμνης, ο παλιός αιγιαλός, είναι πάλι στο ανάχωμα. Δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν δει ότι υπάρχει ο υδροβιότοπος; Ενώ υπάρχουν αεροφωτογραφίες, υπάρχουν επίσημα τοπογραφικά διαγράμματα. Υπάρχουν όλα αυτά τα στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν την ύπαρξη του υδροβιότοπου. Και όμως στην απόφασή τους λένε ότι και ο παλιός αιγιαλός είναι σε όριο του αναχώματος. Πράγματα αδιανόητα. (…)
Ήρθα σ’ επικοινωνία σε ένα από τα φυτώρια, μου έστειλαν τιμοκαταλόγους και πήρα τον Ηλία τον Κοντογιάννη, ο οποίος μιλούσε τα Γερμανικά, και πήγαμε αεροπορικώς στο Αμβούργο. Εκεί παραγγείλαμε και φέραμε στα Γιάννενα, τα πληρώσαμε φυσικά, 760 κωνοφόρα δέντρα τα οποία ήταν σε ύψος 2 μέτρα και πλέον. Δύο με δυόμισι μέτρα. Ήρθαν δύο νταλίκες και το Δασαρχείο μας υπέδειξε με ποιον τρόπο θα πρέπει να γίνει η φύτευση. Και τότε λοιπόν φυτεύσαμε τα δέντρα στην είσοδο της πόλεως την είσοδο από την πλευρά των Αθηνών. Δώσαμε γύρω στα 200 δέντρα στον Δήμο να τα φυτεύσει μέσα στην πόλη. Άλλα 200 δέντρα στο Πανεπιστήμιο στη Δουρούτη. Όσα θα δείτε που είναι μεγάλα δέντρα, τα έλατα, είναι αυτά τα οποία είχαμε φέρει εμείς με τον Σύλλογο. Δυστυχώς δεν διαφυλάχτηκαν όλα. Να σας πω ένα περιστατικό στον κόμβο της Ανατολής, που βγαίνει και προς το Πανεπιστήμιο, εκεί είχαμε φυτέψει γύρω στα 30 έλατα. Τα Χριστούγεννα είδαμε μερικά τα οποία είχαν κόψει για χριστουγεννιάτικο δέντρο, κάποιοι που δεν μπορούσαν να σκεφτούν διαφορετικά.
Μια άλλη δραστηριότητά μας ήτανε, το θυμούμαι, που διαφυλάξαμε τον χώρο πρασίνου στο τρίγωνο που είναι απέναντι από το Δικαστικό Μέγαρο. Εκεί η τότε Δημοτική Αρχή ήθελε να ανεγείρει (ήταν Δήμαρχος ο Κώστας ο Μπέγκας), Δημοτικό Δημαρχείο και Πνευματικό Κέντρο. Εμείς αντισταθήκαμε τότε, δυναμικά. Ήρθαμε σε ρήξη και με τον φίλο μας τον Κώστα τον Μπέγκα και με τους Δημοτικούς Συμβούλους. Είχαμε όμως μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο και συμβούλους οι οποίοι συμπαραστάθηκαν. Τελικά μετά από αγώνες δεν έγινε αυτό. Και τα χρήματα τα οποία έδινε τότε ο δωρητής, 120.000.000 δραχμές ήταν για να γίνει αυτό το ακίνητο, μετά από τις παρεμβάσεις τις δικές μας, υποδείξαμε τα χρήματα αυτά να δοθούν στην παραλίμνια περιοχή. Ο Κατσάρης ήταν ο δωρητής. Ήταν ένας από τους δύο αδερφούς Κατσάρη. Ήταν δύο και οι δύο έχουνε κάνει προσφορές. Ο δεύτερος αδερφός, είναι που έδωσε 120.000.000 δραχμές και τελικά αυτά τα χρήματα μετά από υπόδειξη δική μας, στον Δήμαρχο τότε τον Γεωργιάδη, διατέθηκαν για να γίνει η παραλίμνια περιοχή, όπως είναι τώρα. Αξιοποιήθηκαν εκεί τα χρήματα αυτά. Και διασώθηκε το πράσινο, σ’ εκείνο εκεί τον χώρο, στον οποίο οι παλιοί τον θυμούνται, ήταν πριν από πολλά χρόνια, το σινεμά Αίγλη. Ο χώρος εκείνος έτσι είχε μείνει ονομαστός, σαν χώρος της Αίγλης. (…)
Μια και είμαστε εδώ κοντά, θα σας θυμίσω ότι το Δημοτικό Συμβούλιο, πριν μερικά χρόνια, πήρε απόφαση, τον χώρο που είναι εδώ δίπλα στο Δημοτικό Κέντρο, που στεγάζεται η λαχαναγορά της Αγίας Μαρίνας. Το Δημοτικό Συμβούλιο πήρε απόφαση να χτιστεί εκεί πέρα ένα δημοτικό κτίριο, ένα Δημαρχείο για να στεγαστούν οι υπηρεσίες του Δήμου που είναι διάσπαρτες σε διάφορα ενοικιαζόμενα. Και εκεί εμείς πάλι αντιδράσαμε. Κάναμε ένσταση εναντίον της αποφάσεως αυτής του Δημοτικού Συμβουλίου. Είπαμε, ο χώρος αυτός πρέπει να μείνει χώρος ελεύθερος, και μπορούν οι υπηρεσίες του Δήμου αυτές να στεγαστούν στο κτίριο της Νομαρχίας και η Νομαρχία να κτίσει το δικό της κτίριο στο Βελισάριο. Στο στρατόπεδο Βελισάριου το οποίο δόθηκε στο Δήμο από τον στρατό, και εκεί πέρα προβλέπεται από το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο να γίνει το Διοικητικό Κέντρο.»
Γ’ Μέρος
«Στο στρατόπεδο Βελισαρίου το οποίο δόθηκε στο Δήμο από τον στρατό προβλέπεται από το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο να γίνει στο Διοικητικό Κέντρο. Δηλαδή, εκεί προβλέπεται να ανεγερθεί κτίριο για τη Νομαρχία και κτίριο για την Περιφέρεια. Οπότε προτείναμε να γίνει αυτή η ανταλλαγή. Να προσφέρουν το οικόπεδο στη Νομαρχία, να χτίσει εκεί πέρα, και να απελευθερωθεί αυτό το κτίριο και να παραμείνει ο χώρος αυτός (της λαχαναγοράς Αγίας Μαρίνας), να ενωθεί με το Πολιτιστικό Κέντρο, για να μπορούν να γίνουν το καλοκαίρι πολιτιστικές εκδηλώσεις, να μπορεί να γίνει ένας χώρος πρασίνου και από κάτω μπορεί να λειτουργήσει και λαχαναγορά πιθανόν κι ένας χώρος πάρκιγκ για τη λαχαναγορά. Δεν δέχτηκε το Δημοτικό Συμβούλιο. Προσφύγαμε και στη Νομαρχία και στην Περιφέρεια και αυτοί δεν δέχτηκαν την ένσταση μας. Και τελικά, η υπόθεση σήμερα πήγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας και θα εκδικαστεί φέτος το Νοέμβριο. Και πιστεύουμε ότι θα το κερδίσουμε διότι όπως απεδείχθη από την απόφαση του Εφετείου, που είχαμε προσφύγει εδώ στα Γιάννενα, έλεγε ότι πρόκειται για τροποποίηση σχεδίου πόλεως, το οποίον δεν μπορεί να το κάνει ο Δήμος. Πρέπει να γίνει με Προεδρικό Διάταγμα. Επομένως, θα το κερδίσουμε και αυτό και δεν θα μπορέσει να καταστραφεί και αυτός ο ελεύθερος χώρος. (…)
Κοιτάξτε, πρέπει όλοι να καταλάβουν, ότι οφείλουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας στα εγγόνια μας και στις υπόλοιπες γενιές, αυτά που βρήκαμε. Να τα διαφυλάξουμε. Δεν είναι δυνατόν να τσιμεντοποιούνται ελεύθεροι χώροι μέσα στην πόλη. Δεν είναι δυνατόν να παραμείνει η λίμνη, όπως είναι σήμερα, τεχνητή. Διότι με τα αναχώματα που είναι γύρω γύρω, η λίμνη μας είναι τεχνητή. Εάν θα παραμείνει έτσι, θα είναι μια κλειστή λεκάνη, χωρίς ζωή και χωρίς μέλλον. Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε, να αποδοθεί πλέον, να γίνει οικοσύστημα η λίμνη. Να λειτουργήσει σαν οικοσύστημα. Ευτυχώς τελευταίως, και στον Φορέα Διαχείρισης Λίμνης, στον οποίο συμμετέχουμε, εκπροσωπούμενοι από την Ηλία τον Κοντογιάννη, είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, και εκεί πέρα βρίσκουμε ανταπόκριση. Και πιστεύω ότι κάτι καλό θα γίνει. Τελευταία μάλιστα, πριν δύο χρόνια, πετύχαμε πάλι με απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που ακύρωσε μία κοινή Υπουργική απόφαση, η οποία περιόριζε την έκταση της λίμνης κατά 5.000 στρέμματα. Είχε πολλά αρνητικά στοιχεία σε βάρος της λίμνης. Τώρα όπως μας πληροφόρησε το ΥΠΕΧΩΔΕ, πρόκειται να γίνει προεδρικό διάταγμα, το οποίο θα προστατεύει όλη την γύρω περιοχή της λίμνης. Ξέρετε, ότι στη λίμνη Ιωαννίνων, ζουν πάρα πολλά πτηνά, τα οποία, είναι παγκοσμίως σπάνια, και μάλιστα είναι ένα, το οποίο δεν θυμάμαι τώρα την ονομασία του, μοναδικό σ’ όλο τον κόσμο. Και ζει στην λίμνη των Ιωαννίνων. Εάν λοιπόν τώρα, αντιλαμβάνεστε στον ποδηλατοδρόμο, αρχίζουν να περνούν ποδήματα, μοτοσικλέτες και πεζοί, όλα αυτά τα άγρια πτηνά, θα σηκωθούν και θα φύγουν. Δεν θα μείνει τίποτε. Να λοιπόν το κακό. Ο ποδηλατοδρόμος που έγινε, είναι γεγονός ότι έλειπε στην πόλη. Χρειαζόταν να γίνει ένας ποδηλατοδρόμος. Θα μπορούσε όμως, να μη γίνει επάνω στο ανάχωμα. Το ανάχωμα έπρεπε να φύγει. Αλλά να γίνει στον περίγυρο της λίμνης ο ποδηλατοδρόμος. Διότι δεν μπορείς να τον κάνεις μέσα στη λίμνη, μέσα στον υδροβιότοπο. Διότι εκεί ζουν όλα αυτά τα άγρια πτηνά, και θα φύγουν. Ενώ θα μπορούσε να γίνει στον περίγυρο, και ο ποδηλατοδρόμος θα υπήρχε και η λίμνη θα σωζόταν και ο υδροβιότοπος. (…)
Τώρα μου θυμίσατε ένα άλλο περιστατικό. Πριν από χρόνια, με ειδοποίησαν οι κάτοικοι της περιοχής ότι γίνεται στον υδροβιότοπο –αυτός είναι υδροβιότοπος από τον Μάτσικα και πέρα μέχρι την Λιμνοπούλα – ένα κλαμπ. Και με ειδοποίησαν οι πολίτες της περιοχής ότι γίνεται αυτό, κι όταν πήγα είδα ότι πράγματι γινότανε. Είδα μια σφίγγα. Είχανε φτιάξει ένα ομοίωμα σφίγγας. Τα οποία όλα αυτά ήταν παράνομα. Όλα παράνομα. Τότε λοιπόν αντιδράσαμε και αυτό, μετά από μία βραδιά που λειτούργησε, μετά σταμάτησε. Δυστυχώς όμως, ο Δήμαρχος τότε, και ήτανε ο φίλος μου ο Φίλιππος Φίλιος, έκανε κάτι το οποίο δεν ήταν καλό. Έβαλε μία απόφαση, παίρνοντας μία Επιτροπή Σκοπιμότητας από τη Νομαρχία, ότι αυτός ο χώρος πρέπει να γίνει οικοδομήσιμος, να παύσει να είναι υδροβιότοπος. Και βγήκε απόφαση, τροποποιήθηκε λοιπόν το σχέδιο αυτό, να μην είναι υδροβιότοπος. Αλλά τελικά όμως κι αυτό, δεν το δέχτηκε το Συμβούλιο της Επικρατείας. Και τώρα βρίσκεται υπό προστασία. Ευτυχώς όμως μεταξύ των άλλων – γιατί είπαμε για τις δημόσιες υπηρεσίες, να ξεχωρίσουμε όμως και κάποιους οι οποίοι ενδιαφέρονται πραγματικά για το περιβάλλον – υπάρχει και ο Σταύρος ο Καλογιάννης, ο υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ, ο οποίος τώρα στο προεδρικό διάταγμα το οποίο ετοιμάζει, προστατεύει όλες τις περιοχές γύρω από την λίμνη. Και πιστεύω ότι και αυτή η περιοχή θα περιληφθεί να παραμείνει βιότοπος, όπως ήταν.(…)
Α. Δερέκα: Είναι τα συμφέροντα που δεν μπορούν παρά μόνο ρομαντικοί και ιδεαλιστές να τα πολεμήσουν. Αριστείδης Σωτηριάδης: Κοιτάξτε, εμείς προσπαθούμε και βλέπουμε ότι ο κόσμος είναι ευαισθητοποιημένος. Θέλει ο κόσμος και μας στηρίζει. Να σας πω, χιλιάδες άνθρωποι είναι μαζί μας. Χιλιάδες άνθρωποι. Το άσχημο είναι ότι δεν δραστηριοποιούνται. Επιθυμούν μεν την διατήρηση του περιβάλλοντος, τη διαφύλαξη της λίμνης, τον υδροβιότοπο κλπ, αλλά… δεν δραστηριοποιούνται. Δεν ξέρω αν και εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε κάποια ανοιχτή διαδήλωση, που πιστεύω θα μας ακολουθούσε ο κόσμος. Γιατί τελευταία, είχαμε κάνει πέρυσι στην Ημέρα την Παγκόσμια του Περιβάλλοντος, στο Du Lac μία εκδήλωση, και είχαν έρθει γύρω στα 500 άτομα. Τα οποία δεν ήταν μόνο μέλη μας. Από τα μέλη μας ήτανε λίγοι, νομίζω. Ήταν πολλοί ξένοι. Και αρκετοί απ’ αυτούς γράφτηκαν μέλη του Συλλόγου. Υπάρχει λοιπόν ευαισθητοποίηση. (…)
Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι και παγκοσμίως το θέμα προστασία του Περιβάλλοντος, ξεκίνησε τις τελευταίες δεκαετίες. Διότι απ’ ότι θυμούμαι εγώ, η πρώτη διάσκεψη μεγάλη, ήταν η διάσκεψη του Ρίο, που έγινε το 1992. Τότε συζήτησαν να λάβουν μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος. Ο σύλλογός μας που ιδρύθηκε το1976, ήταν ο πρώτος περιβαλλοντολογικός σύλλογος στην Ελλάδα. Να ξέρετε.»
